Vandaag 4 mei de dag van de dodenherdenking, acht uur ‘s avonds , een moment om stil te zijn. Van kinds af ben ik er mee opgegroeid. Geleidelijk leren beseffen van het waarom en waarvoor van die stilte. Nieuwslezer Philip Freriks sprak eens in een tv-spot over die stilte als een moment van beklemming. Zeker: omdat de dood in die twee minuten zo dichtbij komt.
Maar het vormt ook een tastbaar moment van collectief besef van de waarde van leven en het belang om de menselijke waardigheid nooit uit het oog te verliezen. Het respect voor het leven dat niet alleen die miljoenen slachtoffers van 40- 45, maar ook die daarna slachtoffer werden van genocide en oorlogsgeweld, blijven verdienen.
Daarover gaat dit gedicht: over die twee minuten stilte, overdenkend en doodstil.
Dood Stil
Spreken de doden
de dag stil
Vandaag zijn wij stil
en komen de doden
in een oneindig lange rij
spreken en kijkend voorbij
Vandaag zijn wij stil
hoe kon het komen
levende doden zwijgend
zo’n oneindig lange rij
Vandaag zijn wij stil
herdenkend in pijn mannen,
vrouwen en kinderen die er
niet meer mochten zijn
Vandaag zijn wij stil
voor hen die de vrijheid
werd ontnomen
hoe kon dat hen,
dat ons overkomen
Vandaag zijn wij stil
voor ouders en kinderen die
elkaar en ook ons verloren,
nooit meer zouden zien
Vandaag zijn wij stil
voor hen die
als vuil behandeld
hun menselijke waardigheid
in trein en kamp verloren
Vandaag zijn wij stil
voor de miljoenen mensen
vernederd gemarteld en bruut
vermoord, hun leven lieten
ging ons dat zomaar stil voorbij ?
Na vandaag zijn wij niet stil
zolang het zinloos doden
vanwege kleur, geloof of
overtuiging blijft bestaan
Morgen laten wij de doden
in respectvolle stilte gaan.
Aan ons de blijvende taak
niet weer een rij doden,
nieuwe genocide
te laten ontstaan
Dat willen en herdenken
wensen wij stil.
Lees meer berichten op Sargasso.